Pieśni Nabożne

„Otóż pilnie posłuchajcie w sercach waszych rozważajcie
a tak wiedzieć będziecie, czego dawno pragniecie?”

Pieśni nabożne zajmują w naszym repertuarze miejsce szczególne. Imponująca jest wielość i kunszt dawnych partytur religijnych. Spotykamy tu pieśni rycerstwa, barokowe piety, pieśni lirników, pieśni dziadowskie i ogromną ilość nieskodyfikowanych pieśni ludowych. Polską specyfikę najpełniej oddaje powiedzenie: „co wieś to inna pieśń” – ten sam utwór występuje w nieskończonej ilości wariantów.

Piękna duszo, śliczny kwiecie,
co tam słychać na tym świecie?

Śmiertelny młot w piersi bije,
nie chce wyleść dusza z szyje.

Wyleciała dusza z ciała,
nie wiedziała gdzie paść miała.

Padła na zielonej łące,
krzyczy, płacze, łamie ręce.

Najświętsza Panna usłyszała,
na janioła zawołała:

Spuść się z wysokości aniele,
utul duszę na padole.

I spuścił się janioł z nieba:
Czego płaczesz duszo jedna?

O jakże nie mam płakać,
dziatek trojga odumarłam-ć.

Nie frasuj się o dziateczki,
jest tam na nie świat szeroczki.

Jak szeroczki, tak wysoczki,
pomieszczą się twe dziateczki.

Pawle Pietrze, ktoś kołacze,
Jezu! dusza do raju chce.

Pawle, Pietrze, podaj klucze,
powypuszczać z czyśca dusze .

Tylko jednej nie wypuszczaj,
co ojca, matkę zabiła.

Jezu! Jezu! nie zabiłam,
dopiero się zamierzyłam.

Gorsze twoje zamierzenie,
niźli ojca – matkę uderzenie.

Jezu! Jezu! wypuść i mnie,
Niech się toczę po tarninie.

Po tarninie, po krzewinie,
niech ta zła krew ze mnie płynie.

Pytaj jej się Pawle, Pietrze,
coś tam zarobiła na tamtym świecie?

Zarobiłam siedmior płótna,
i tam-ci je z sobą wzięłam.

Pytaj jej się Pawle, Pietrze,
co tam słychać na tamtym świecie?

Nie słyszałam nic dobrego,
śmieje się bogaty z ubogiego.

Kto tam u was poniżony,
tutaj będzie podwyższony.